Edita Saakian
Bibi is gelukkig getrouwd en moeder van twee. Aan de buitenkant is het niet te zien, maar Bibi worstelt sinds haar veertiende met haar mentale gezondheid. Ze ontwikkelde op jonge leeftijd een eetstoornis en kwam terecht in een behandelgroep. Bibi kwam er al snel achter dat dit haar niet hielp. ‘Ik zei tegen mijn moeder: “mama, waar deze mensen last van hebben, dat is niet mijn probleem,” vertelt Bibi.
Ondanks dat ze erg aan het ‘rommelen’ was met eten, bleek het een coping mechanisme te zijn; een manier om de spanning in haar hoofd los te laten. De controle die ze zocht in (niet) eten, ging later over naar zelfbeschadiging. Bibi legt uit: ‘Met zelfbeschadiging worstel ik het meest. Ik ga dusdanig ver dat het levensgevaarlijk is. Zelfbeschadiging is net als een drugsverslaving: je hebt steeds meer nodig om hetzelfde effect te krijgen. Er zijn altijd periodes in mijn leven waarin ik een terugval heb.’
Harde aanpak
De periodes van terugval zorgde er soms voor dat ze in ‘crisis’ terechtkwam. Tijdens een psychische crisis zijn de klachten zo hevig, dat ze het dagelijks leven helemaal verstoren. De crisisdienst kan dan bij iemand thuiskomen of iemand naar de crisisdienst brengen. ‘Ik kwam vanaf mijn zestiende regelmatig terecht in Breda als ik een crisis had. Tijdens mijn opnames daar heb ik in situaties gezeten die traumatisch waren voor mij en ook voor mijn ouders.’ Zo vertelt ze dat ze in isoleercellen terechtkwam ter bescherming van haarzelf. ‘Terwijl ik op die leeftijd alleen begrip en liefde nodig had. Niet die harde aanpak in de cel. Dat heeft me alleen maar erger beschadigd.’
Bibi werd gediagnostiseerd met borderline en kreeg speciale therapie om hiermee om te gaan. ‘Die therapie heeft mij inzicht gegeven in wat er nou gebeurt in mijn hoofd voordat ik ‘gekke’ dingen doe.’ Tijdens de therapie ging het een tijd best goed, zegt ze. Ze leerde haar huidige man kennen en samen kozen ze bewust voor kinderen. ‘Ik was best happy met moeder zijn. Alles wat ik had meegemaakt ging meer naar de achtergrond.’
Alles geprobeerd
Helaas maakte drie en een half jaar geleden een terugval mee. ‘Ik beschadigde mezelf weer en moest weer in opname. De GGZ wist niet meer wat ze met me moesten doen.’ Bibi pas vier weken terug van haar laatste opname. De GGZ gaf aan dat ze haar klinisch konden behandelen. Dat zou betekenen dat ze een jaar weg moest van huis. ‘Wat heb ik dan nog als ik terug kom? Dan kom ik er wellicht achter waar het allemaal is misgegaan, maar wat tref ik thuis aan na een jaar? Hoe zijn mijn kinderen dan? Kan mijn man het huis behouden? Al die vragen kwamen in mij op.’
Haar psychotherapeut wees Bibi op het volgende: ‘Ze vroeg: “Bibi, heb je wel eens gekeken naar een hulphond?” Ik dacht dat hulphonden alleen bedoeld waren voor mensen met posttraumatische stressstoornis (PTSS).’ Volgens haar therapeute kwam haar gedrag sterk in de buurt van iemand die lijdt aan PTSS. ‘Doordat ik al zo lang ziek ben, is mijn PTSS ontwikkeld. De ene na de andere foute behandeling en opname. De dingen die ik mezelf heb aangedaan, dat staat nog steeds op mijn netvlies gebrand.’
Bibi wordt emotioneel als ze erover begint. ‘Al die dingen hebben gezorgd voor een heleboel trauma’s en triggers. Ik heb elke dag moeilijke momenten.’ Het was of een jaar van huis zijn of ze moest het van een hele andere boeg gooien. ‘Ik wil niet dat mijn kinderen hun moeder verliezen door mijn eigen gedrag. Dat is waar het vaak naar neigt. We hebben echt alles geprobeerd en ik voel me uitgepraat met alle hulpverleners.’ Ondanks de enorme kostenpost, willen Bibi en haar man hiervoor gaan.
Laatste hoop
Hope, de hulphond, is eind augustus bij het gezin ingetrokken. ‘Onze laatste hoop. Dat klinkt heel zwaar, maar dit moet het zijn. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat dit het gaat zijn. Mijn man en ouders denken er ook zo over.’ Hope is op dit moment nog een ‘gewone’ hond. Voor de training van Hope is 20.000 euro nodig. ‘Dat is bizar veel geld. Wij hebben het als gezin helemaal niet slecht, maar we kunnen niet zomaar 20.000 euro ophoesten.’
Sandra Dekker, kynologisch gedragstherapeut en hulphondencoach, zal gedurende de opleiding Bibi en Hope begeleiden. Volgens Sandra is de begeleiding altijd maatwerk. ‘Uiteindelijk uit het effect van een psychosociale hulphond zich in meer zelfstandigheid en meer zelfvertrouwen in het leven. Op welke manier dat gebeurt, is maatwerk. Dat kan een steun zijn in moeilijke situaties buiten, maar ook wanneer er nachtmerries plaatsvinden. Of de hond krijgt aangeleerd om mensen uit nachtmerries te halen of het licht aan te doen, is zo verschillend per mens.’
Wat kan Hope wel wat reguliere therapie niet kan? ‘Hope gaat onder andere mijn gedrag spiegelen. Wanneer de spanning bij mij oploopt, zal ze bepaald gedrag vertonen. Hoe dat gedrag eruit gaat zien, dat weten we nog niet. Dat gaat Hope ontwikkelen in samenwerking met mij,’ legt Bibi uit. Het spiegelen van Bibi’s gedrag zal zorgen dat ze eerder op de rem trapt en eerder om hulp vraagt en aangeeft dat het niet goed met haar gaat. ‘Als er iets is wat ik heel lastig vind, is het zeggen dat het niet goed met me gaat. Waardoor ik maar door blijf gaan en uiteindelijk in opname eindig.’
Geen vergoeding
In Nederland worden er door de zorgverzekeraars drie soorten hulphonden vergoed. Dat zijn de blindengeleidehond, de ADL hulphond (alle dagelijkse levensbehoeften) en de signaalhonden voor mensen met een auditieve beperking.
‘Voor vergoeding moet wetenschappelijk bewezen zijn dat de zorg effectief is. Daarvoor is onderzoek nodig, op basis daarvan kan worden vastgesteld of (nieuwe) zorg voor een patiënt bewezen meerwaarde heeft,’ legt een woordvoerder van het Zorginstituut uit. Als er dus uit onafhankelijk onderzoek blijkt dat de hulphond effectief is voor mensen met bijvoorbeeld PTSS, dan zou het Zorginsituut naar de vergoeding kunnen kijken.
Daar baalt Sandra van: ‘Ik vind het een gemiste kans vanuit de overheid en de zorgverzekeraar dat een psychosociale hulphond niet wordt vergoed. Ik vind het ook wel apart dat het bij fysieke beperkingen wel als behulpzaam wordt gezien en dat bij mentale uitdagingen niet. Soms is binnen bestaande therapie al helder dat mensen eigenlijk iets anders nodig hebben. Hoe eerder je dat op die manier gaat invullen, hoe minder destructief het bij de mens wordt en hoe eerder je dan ook resultaat kunt behalen.’
Volgens Bibi zijn er steeds meer bewijzen, maar voor de zorgverzekering nog niet genoeg om een psychosociale hulphond te vergoeden. Dat frustreert haar. ‘Ik heb al meerdere opnames achter de rug. Als je ziet wat dat kost voor mijn zorgverzekering, denk ik: denk alsjeblieft na met mij. De kans is groot dat Hope in de toekomst opnames kan voor komen. Dat ze dat niet tegen elkaar wegstrepen is heel wrang.’
Ik gun het mijn gezin om door te gaan met hun leven – Bibi Conradi
Het opgehaalde bedrag voor de training van Hope staat nu op €2565 euro. ‘Ik hoop echt dat het voor elkaar komt. Alle beetjes helpen. Als gezin zijn we bereid om hier veel voor op te geven. Zoals mijn man ook zegt: anders was ik je meer dan een jaar kwijt. Dan gaan we maar even geen leuke dingen doen. Ik gun het mijn gezin om door te gaan met hun leven. Zij leveren heel veel in voor mij.’
Eén van de dingen die Bibi graag weer wil is genieten. ‘Genieten van dagjes uit met mijn gezin. Genieten van drukke plekken zoals andere mensen. Genieten van de kleine dingen omdat ik mijn spanning los kan laten dankzij mijn hulphond. Ik hoop vooral om nooit meer zo diep in crisis te raken, maar dat is misschien een te grote wens.’
Het traject en de crowdfunding van Bibi en Hope is te volgen via Inzamelingsactie van Bibi Conradi : Help Hope te leren helpen. (gofundme.com)
Hulp nodig? Bel MIND Korrelatie
0900-1450
