Edita Saakian
Het is maandag de Dag van de Witte Stok. De stok helpt slechtzienden te ‘voelen’ waar de weg begint en eindigt. Scooters of fietsen die in de weg staan, mensen die niet genoeg ruimte geven of incidentele wegwerkzaamheden. Zaken waar de gemiddelde weggebruiker niet bij stilstaat, kan voor een slechtziende heel lastig zijn.
Toegankelijkheid
Volgens Tilburger John van Schijndel moet er nog veel gebeuren op het gebied van bewustwording. John werd op zijn zevende slechtziend en is nu zo’n vijf jaar volledig blind. Zijn vrouw en dochter zijn er maandag om hem te ondersteunen bij deze actie.
Hij woont hier al zijn hele leven en ziet nog steeds dat het op veel plekken te gevaarlijk is voor hem. “Het is voor mij zelfs bij zebrapaden met stoplichten moeilijk om over te steken, omdat je bij groen licht geen geratel meer hoort. Bovendien mis ik op veel plekken een geleidestrook, waardoor ik bijna nooit in mijn eentje naar buiten kan.”
Marcelle Hendrickx, wethouder Zorg en Ondersteuning, was namens de gemeente ook aanwezig. Ze mocht ervaren hoe het is om, weliswaar geblinddoekt, over een geleidestrook met stok te lopen. Vrijwilligers nemen haar aan de hand mee en geven tips: “Plaats je wijsvinger op de platte kant en probeer langzaam met de stok heen en weer te slingeren.”
Tekst gaat verder onder de foto
Op de strook plaatsen vrijwilligers ‘blokkades’, zoals een tas of een fiets. “Ik vond het best spannend om te doen, ook al wist ik van te voren dat een fiets in de weg stond.” Volgens de wethouder bewijst dit nog maar eens dat de gemeente veel kan doen op het gebied van toegankelijkheid. “Ik neem deze ervaring zeker mee. Wellicht moeten we nog eens kijken waar we meer geleidelijnen kunnen plaatsen.”
Netjes vragen
Dat beaamt ook Karin Hoefmans. Zij zit in het bestuur van de Oogvereniging en gaat met de gemeente in gesprek over hoe de stad veiliger kan worden voor slechtzienden, zoals zij. “Wij begrijpen echt wel dat de gemeente niet door heel de stad zo’n geleidestrook kan plaatsen, maar met andere, kleine oplossingen kan al een groot verschil gemaakt worden.”
Een voorbeeld daarvan is het beschilderen van paaltjes in de stad. Alleen al zorgen dat die wit of reflecterend worden, zou een hoop schelen. Bovendien merkt Karin dat veel mensen niet weten hoe om te gaan met iemand die slechtziend is. “Soms wil iemand je bijvoorbeeld helpen oversteken, zonder dat ze dat eerst aan je vragen. Dan schrik ik mij rot. Ik ben blind, maar verder werkt alles nog. Je kunt het mij gewoon netjes vragen.”
Juist daarom is zo’n dag van bewustwording belangrijk, leg Karin uit. “Loop maar eens over zo’n strook heen met een blinddoek, dan weet je als weggebruiker hoe je in het vervolg rekening kan houden. Geef ons de ruimte, dat is cruciaal.”
