Angela Weisz
Trigger warning: In dit artikel wordt zelfdoding, seksueel misbruik en alcohol- en drugsgebruik besproken.
Al op jonge leeftijd maakt Karima veel mee. Ze groeide op in een warm nest waar ze tot haar zevende enig kind was. Maar op die leeftijd werd ze óók geconfronteerd met huiselijk geweld. “Zonder dat ik het wist speelde dit zich al veel langer af”, vertelt Karima. “Dus hoe ik dacht dat het een warm en gezellig gezin was, was dus niet altijd zo.”
Het geweld thuis was een van de eerste scheuren in haar jeugd, maar de echte klap kwam toen Karima op haar zeventiende seksueel misbruikt werd door een vriend die ze dacht te kunnen vertrouwen. “Dat heeft mijn hele beeld van vertrouwen en veiligheid kapotgemaakt”, zegt ze daarover. “Ik sloot me maandenlang af, maar de pijn bleef. Toen hoorde ik van andere mensen dat er een filmpje van mij rondging. Dat heb ik zelf gelukkig niet gezien. Of dat filmpje echt bestaat, weet ik nog steeds niet.”
Dieptepunt
Op haar 18e dook Karima dieper in de wereld van drugs, een poging om haar emoties te onderdrukken. “Ik wilde gewoon niet meer voelen”, vertelt ze. “De pijn, de schaamte, alles was te veel. Dus ik gebruikte. Elke dag, van maandag tot en met zondag was ik aan het feesten. Wiet, MDMA, lachgas, alcohol – alles wat me even kon laten ontsnappen.”
Ondanks het feit dat ze nog thuis woonde, raakte Karima vervreemd van haar familie. “Ik kwam alleen nog thuis om te eten en te slapen. Mijn ouders zagen dat het niet goed ging, maar ik manipuleerde alles en iedereen om me heen. Ze probeerden me te helpen, maar ik wilde niet luisteren.”
Op haar 19e bereikte Karima een dieptepunt. Suïcidaal klom ze op een dak, vastberaden om te springen. “Mijn toenmalige vriend heeft mij toen naar binnen getrokken”, vertelt ze. “Door het drugsgebruik boeide het me allemaal niet meer.”
“Of je zoekt hulp, of we verbreken het contact”
“Ik was zo ver heen dat mijn ouders me een ultimatum gaven: ‘Of je zoekt hulp, of we verbreken het contact,’ zeiden ze. Dat raakte me diep. Ik wilde ze niet kwijt, dus ik kwam ik bij Yes We Can Clinics in Hilvarenbeek terecht.” Ze vertelt hoe ze daar in eerste instantie niet mee wilde werken. “Ik was boos, ik vond niet dat ik hulp nodig had. Maar na een paar weken kreeg ik brieven van mijn ouders waarin ze hun zorgen uitten. Toen besefte ik dat ik niet alleen slachtoffer was, maar ook degene die anderen pijn deed.”
Het was een keerpunt in haar leven. Tijdens haar tien weken durende opname leerde ze om te gaan met haar emoties, vooral met haar woede. “Ik leerde dat boosheid vaak een vermomming is voor verdriet. Ik had nooit geleerd hoe ik echt over mijn emoties moest praten en dat deed ik daar voor het eerst.”
R.E.A.L.
Na haar behandeling volgde een intensief nazorgtraject. “Het was nog moeilijk, vooral omdat het tijdens de coronapandemie was. De wereld buiten de kliniek voelde kil en eenzaam.” Toch wist ze vol te houden. Karima is hersteld en werkt hard aan haar toekomst. Ze volgt de opleiding persoonlijk begeleider maatschappelijke zorg en is een trotse moeder van een zoontje. In oktober bracht Karima haar eerste boek, R.E.A.L, uit. Een handboek over de oorzaken van verslavingen en gedragsproblemen, gebaseerd op haar eigen verhaal en ervaringen.
“De titel van mijn boek staat voor eerlijkheid”, legt Karima uit. “Ik wil echt laten zien hoe het is om door zo’n duistere periode te gaan en eruit te komen. Het was niet makkelijk om zo open te zijn, maar als ik anderen kan helpen door mijn verhaal te delen, dan is het de moeite waard.”
LEES OOK:
Esther (32) wil euthanasie: ‘Stem in mijn hoofd zegt dat ik dood moet’
