Kees-Luc Simons
Honderd jaar geleden schreef T.S. Eliot zijn legendarische gedicht The Waste Land (Het barre land). In dit gedicht toont Eliot een wereld die aan duigen ligt. Een wereld waarin geen liefde heerst maar dwang, indoctrinatie in plaats van ontplooiing. Waar kun je dan nog heen, is er hoop? Achmed Shamlou, een van de grootste Iraanse dichters uit de 20e eeuw, schetst vanuit een heel andere cultuur en geschiedenis eenzelfde beeld.
Nu, in 2022, ligt de wereld weer volop aan duigen. Kenmerkend voor deze crisis is volgens Marco Gerris (choreograaf ISH Dance Collective) en Candida Thompson (artistiek leider Amsterdam Sinfonietta) een gebrek aan verbinding – met jezelf, met de ander en met de wereld om ons heen.
Hoe blijven we boven water als gevoelens van eenzaamheid en leegte ons naar de bodem trekken? Vanuit de diepte is de enige weg weer omhoog. Want in een oneindige cyclus begint alles altijd weer opnieuw.
Het lukt drie dansers van ISH, drie acrobaten van Bencha Theater en de strijkers van Amsterdam Sinfonietta elkaar te vinden. Ze bewegen vanuit de donkerte naar het licht. Muziek van de Iraanse componist Farokhzad Layegh, aangevuld met werk van Igor Stravinsky, Max Richter en Rik Ronner stuwt de performers in een flow. Het barre land zet alle zintuigen weer op scherp.
De voorstelling, een waanzinnige samensmelting van strijkers, choreografieën en acrobatiek, heeft een constant duistere ondertoon, maar biedt ruimte voor lichtere momenten naarmate het einde nadert. (…) Absolute eyecatcher is danseres Tamara Robledo. Haar ledematen vloeien, wervelen en stromen in elkaar over. Een vrouw die haar eigen alfabet creëert, al verliest ze haar partners daarbij zelden uit het oog. (…) De feeërieke luchtacrobatiek is haast poëtisch – Theaterkrant
Lees ook:
Fazil Say met Amsterdam Sinfonietta in Concertzaal Tilburg
Topcelliste Harriet Krijgh schittert bij Amsterdam Sinfonietta
