Kees-Luc Simons
In de tijd dat men elkaar wegens corona niet mocht aanraken of knuffelen, maakte iedereen te weinig knuffelhormoon aan, ook wel bekend als oxytocine. Omdat ieder mens deze stof in het dagelijks leven nodig heeft om gelukkig te zijn, had het ontbreken van deze stof bij veel mensen een fysieke weerslag. Isabelle Beernaert toont in de voorstelling Oxytocin door middel van dans haar observaties over hoe wij zijn omgegaan met deze gevoelens. Als toeschouwer krijg je daarbij oude angsten en nieuwe gevoelens in de vorm van dans te zien.
“Alles wat ons in leven houdt en wat ons vitamines geeft, viel opeens weg doordat we afstand moesten houden. Het deed me beseffen dat wij als mensen in essentie liefde zijn en dat aanraking een vorm van energie is”, aldus Isabelle Beernaert. “Je kan jezelf opladen door goed voor je lichaam en geest te zorgen, maar je hebt aanraking nodig. Een ouder, partner of vriend of vriendin die je vastpakt, doet zoveel.”
Een lege witte, steriele ruimte en zes dansers die het leven vieren. Oxytocin is een lichte voorstelling geworden waarin choreografe en producente Isabelle Beernaert ons toont dat de wereld niet zo donker is als we vaak denken. Je moet het alleen willen zien. En voelen.
Inleiding
Voor het begin van de voorstelling is er een gratis toegankelijke inleiding. Reserveren is wel nodig.
Reacties
Niet alle combinaties in deze avondvullende choreografie komen even overtuigend over en op gezette tijden doet de nogal dwingende muziekkeuze afbreuk aan de impact van de dans. (…) Maar dat mocht het publiek gelukkig niet deren, want dat reageerde met groot enthousiasme – Theaterkrant
(…) Het gelukshormoon is echter ver te zoeken in de choreografie waarin vooral wordt geléden. (…) Elke pas, elke blikrichting heeft als doel de grootst mogelijke emotionele impact te genereren. In de potpourri van stijlen – beetje modern, beetje klassiek, beetje volksdans – is geen duidelijke signatuur te ontdekken. Echt schokkend is het gebrek aan muzikale finesse – Trouw
Foto’s: Kim Vos
Lees ook:
Isabelle Beernaert laat de rijkdom van het kleine, het vanzelfsprekende zien
Isabelle nodigt iedereen uit ‘naakt’ te gaan in haar voorstelling
