“Be safe, you can’t do it wrong” is een uitspraak die je regelmatig tussen de ritmische klanken door hoort als Andrew Greenwood zijn les in het Factorium aan het geven is. Een opmerkelijke uitspraak van iemand die jarenlang in de professionele balletwereld heeft vertoefd.
Maar de leerlingen van Greenwood hoeven het klappen van de zweep niet te leren. Het zijn namelijk geen jonge pupillen die klaargestoomd moeten worden voor de harde realiteit van de danswereld, waar “hele lieve mensen rondlopen, maar alles draait om het ego”. Het gaat om mensen die terecht zijn gekomen in een hele andere realiteit, namelijk die van ziektes zoals Parkinson, MS of dementie.
Het dansen heeft op meerdere manieren invloed op de deelnemers. Natuurlijk is het goed om fysiek bezig te zijn, maar volgens Greenwood steken de dansbewegingen die tijdens de les aan bod komen zo in elkaar, dat je de hersenen ermee kunt trainen. Om in vaktermen te blijven: “Het bevordert de neuroplasticiteit.”
Maar een ander belangrijk gevolg van de danslessen is dat de mensen aansluiting vinden bij elkaar. Dat zorgt namelijk voor eigenwaarde.