Kees-Luc Simons
Oorlogsvrouwen is gebaseerd op de roman De oorlog heeft geen vrouwengezicht van de Wit-Russische schrijfster en Nobelprijswinnares Svetlana Alexijevitsj. Zij interviewde daarvoor driehonderd Russische vrouwen over hun ervaringen in de Tweede Wereldoorlog. Vrouwen, vaak meisjes nog, die in 1941 de oorlog ingingen om hun land tegen Hitler te verdedigen. Verzetsstrijders, piloten van gevechtsvliegtuigen, mecaniciens en scherpschutters. Maar in plaats van bruiden werden ze dus soldaten. Ze vochten net als de mannen, geweer en bajonet in de aanslag.
De vrouwen droegen in de oorlog geweren die soms groter waren dan zijzelf of alsof het geweer een pop was. Ze werden gevangen genomen, gefolterd en gedood. Geconfronteerd met grote wreedheid bleven ze moedig en onverzettelijk. Vrouwen die vier jaar lang geen vrouw mochten zijn.
De pers over Oorlogsvrouwen
Fraaie scènes zijn het, waarin Holla af en toe terzijde wordt gestaan door een tweetal jonge zangers en performers dat muzikale dansante intermezzo’s voor zijn rekening neemt. ‘Er is maar één weg, de mens liefhebben. Hem met liefde te begrijpen’, zegt Alexijevitsj. Holla draagt de voorstelling op aan haar, als passende ode aan vrouwelijke strijdbaarheid. – de Volkskrant
[over Karina Holla:] Je blijft naar haar kijken hoe ze haar handen beweegt, soms hoekige passen maakt die zowel schrik als standvastigheid uitdrukken, hoe ze verhaalt over een verhoor en met kleine bewegingen van haar hoofd mimeert of ze geslagen wordt. In haar grandioze spel komen kwetsbaarheid en onverzettelijkheid schitterend samen. – Theaterkrant
