Angela Weisz
Van kleins af aan had Anouk het gevoel een beetje anders te zijn. Ze wist alleen niet precies waar het door kwam. Toen in 2023 ontdekt werd dat Anouk autisme heeft, vielen de puzzelstukjes op hun plek. “Ik kan nu leren hoe ik met het leven om moet gaan, zodat ik de eetstoornis minder nodig heb.” De uitslag van het autisme onderzoek moest Anouk leren accepteren. Ze vond het lastig en heeft het zelfs een beetje ontkend. Nu krijgt ze de juiste hulp en handvatten toegereikt, en is Anouk toch blij met de diagnose. Ze weet eindelijk waar dat gevoel uit haar jeugd vandaan kwam.
In haar eindexamenjaar ontwikkelde ze de eetstoornis anorexia. “Ik dacht heel erg dat als ik ging afvallen, ik me sterker zou voelen. Dat ik zekerder over mezelf kon zijn en dat mensen mij dan leuker vonden.” Anouk worstelde met het leven en gebruikte de anorexia om er op haar manier mee om te gaan.
Geïsoleerd leven
De ouders van Anouk zagen hoe haar ziekte het leven van hun dochter overnam. Zelf had Anouk geen idee hoe slecht het ging, ze vond vooral dat haar ouders zich aanstelden. “Maar met een eetstoornis zie je het niet. Ik was vooral heel boos op mijn omgeving, totdat het echt niet meer ging.”
Haar ouders brachten haar naar de huisarts, diezelfde dag nog lag ze in het ziekenhuis. Haar eindexamen heeft ze nog kunnen halen, maar daarna stortte haar wereld in. Anouk kon niet meer verder studeren, zag haar vriendinnen niet meer en isoleerde zichzelf van de buitenwereld.
Anorexia maakt grote impact op haar leven. In totaal kreeg Anouk 23 verschillende behandelingen. Van therapieën tot dagbehandelingen en dan zijn er ook nog die eindeloze wachtrijen waar ze in de GGZ mee te maken kreeg. “Anderhalf jaar geleden lag ik in het ziekenhuis, er werd gezegd dat ik uitbehandeld was.” De artsen deden hun best om haar in leven te houden en vertelden Anouk dat ze kon verwachten dat haar toestand niet meer zou verbeteren.
Laatste kans
Uiteindelijk is Anouk, na meerdere terugvallen, in een kliniek terechtgekomen. Het was de laatste stop. Ze zat op een afdeling met patiënten die ook uitbehandeld waren. Daar realiseerde ze zich iets, wat voor een omkering in haar verhaal zorgde. “Ik dacht, ik ben de jongste hier. Ik zat met allemaal vrouwen van rond de vijftig op de afdeling. Straks ben ik ook vijftig en dan ben ik nog steeds zo.”
Ze wilde niet opgeven, ze zou het leven op die manier niet trekken. Anouk besloot nog één keer het leven een kans te geven. Via haar ouders is ze terechtgekomen bij een Amerikaanse coach. Die beloofde haar dat ze beter kon worden als Anouk haar methode goed zou volgen. “Ik heb besloten om vol op haar te vertrouwen en te doen wat zij zegt.”
Tekst loopt door onder de foto
Anouk is iets langer dan een jaar met de methode bezig. Normaal had ze al lang weer terug in de kliniek gezeten, maar nu heeft ze het gevoel dat ze weer iets op kan bouwen. Haar autisme-diagnose bracht al wat meer helderheid, maar toen verscheen Joep in haar leven. “Ik was al aan het kijken naar het hulphondentraject, alleen durfde ik het heel lang niet aan. Ik wist niet zeker of ik wel goed genoeg voor een hond kon zorgen. Ik dacht, als ik straks weer opgenomen zit, kan ik dat een hond niet aan doen.”
Crowdfunding
Een psychosociale hulphond is enorm duur, voor Anouk zou het traject geheel uit eigen zak 19.000 euro kosten. De gemeente heeft haar Wmo-verzoek namelijk afgewezen. Daarom besloot ze om een crowdfunding op te zetten, waar ze op dit moment meer dan 10.000 euro mee heeft opgehaald. “Ik had niet verwacht dat zo veel mensen zo positief reageerden. Ik kreeg alleen maar lieve, aanmoedigende berichtjes. Ik heb best een geïsoleerd leven, dus toen ik zag dat zoveel onbekende mensen mij graag wilden helpen, gaf het me echt vertrouwen. Ik dacht, wat zijn mensen toch goed.”
Joep is nu bezig met het hulphondentraject, voor de eerste keuring is hij al geslaagd. Toch zorgt hij er al nu voor dat Anouk haar leven durft te leven. “Ik heb iets waar ik mijn bed voor wil uitkomen. Ik moet goed voor mezelf zorgen om goed voor hem te kunnen zorgen. Als ik niet eet, heb ik bijvoorbeeld niet de energie om hem uit te laten. Joep zorgt voor structuur in mijn dag.”
Joep is Anouks maatje. Waar ze voorheen moeite had met haarzelf ergens aan te hechten door alle behandelingen die ze heeft gehad, biedt Joep haar steun. “Ik weet gewoon dat hij altijd bij me blijft.” Hij zorgt ervoor dat Anouk weer een beetje naar de toekomst durft te kijken. “Twee maanden geleden kon ik dat niet eens. Voor mij is dat al een grote stap.”
Inmiddels kijkt de gemeente Tilburg opnieuw naar Anouks Wmo-aanvraag.
