Thomas de Zeeuw
Sommige leerlingen noemen het een ‘klooster’ of de ‘Harry Potter-school’. De entree van het Odulphuslyceum ademt inderdaad historie. ‘‘Zie je die pijl omhoog, naast de trap”, vraagt Marcel van Broekhoven. Hij is al veertig jaar leraar, waarvan de helft verbonden aan dit lyceum voor havisten, vwo’ers en gymnasiasten. ‘‘Vroeger, toen ik hier als kind zat, moest je die pijlen volgen, want het was eenrichtingsverkeer op de gangen.’’
Odulphusgevoel
Marcel is leraar Duits. Ook geeft hij levensbeschouwing en is hij coördinator van 5 en 6 vwo. Hij praat continu vol liefde over Odulphus. De trots glinstert in zijn ogen als hij door de gangen en lokalen loopt, met achter elke deur een herinnering. ’’Iedereen hier op school heeft een Odulphusgevoel. Dat is lastig uit te leggen, maar het voelt vertrouwd, je voelt je thuis. Je hoort echt bij een familie, zou ik haast zeggen. Uit het docententeam kan ik zo vijftien namen opnoemen die hier vroeger zelf als leerling zaten.’’
Halverwege de trap staat hij stil. Boven een bijzonder kunstwerk hangt een glazen plaquette, waarop een lijst namen prijkt. ‘‘Erachter zie je in welk jaar deze mensen zijn overleden. Dit is een speciale plek waar oud-Odulphianen, leraren en leerlingen, worden herdacht. De laatste zijn twee namen uit 2023, een leraar en een brugklasser, beiden overleden aan kanker.’’ Uit dit voorbeeld spreekt volgens Marcel hoe betrokken de Odulphianen zijn met elkaar.
Motor
‘‘In mijn beleving gaat onderwijs in de kern over contact maken. Ik geef Duits, maar ik had misschien ook wel ieder ander vak kunnen kiezen. Ik ben meer in het onderwijs gegaan om les te geven, niet zozeer vanwege de inhoud van het vak. De motor om hier te staan is dat ik mensen een stapje verder wil helpen.’’
In 1899 opende het Odulphus haar deuren. Toen nog was de statige school met haar hoge glas-in-loodramen en granieten vloer, uitsluitend jongensterrein. Vanaf 1969, een paar jaar voor Marcel er zelf als leerling terechtkwam, na invoering van de Mammoetwet, werden meisjes toegestaan op het Odulphus. ‘‘Toen was het echt een mannenbastion. Er zaten weinig meisjes op de school en ook maar een aantal vrouwelijke leerkrachten. Juffrouw Boermanje weet ik nog, en juffrouw Fabrie, van Frans. Zij was het stuk van de school, daar waren alle 6 vwo-leerlingen verliefd op.’’
Levensvisie
De school heeft door haar lange historie een eigen identiteit. Een zeilkamp dat al vanaf de jaren ’50 wordt georganiseerd, de verjaardag elke 25 september, een eigen lied, een wapenschild met een motto — en de belangrijkste waarden in glas-in-lood.
‘‘Er zijn ook dingen veranderd, vooral onderwijskundig. Maar dat vertrouwen tussen leerkracht en leerling is wat dit werk zo mooi maakt. Op LinkedIn werd ik laatst benaderd door een meisje dat twaalf jaar geleden in de brugklas zat. Ik gaf toen levensbeschouwing. We geven daar de opdracht om een ‘levensvisie-boek’ te maken.
Brugklassers moeten voor die opdracht goed naar zichzelf kijken. Wie ben ik nou eigenlijk, wat wil ik eigenlijk, hoe zit ik in elkaar, wat vind ik belangrijk? Best wel moeilijke vragen voor brugklassers. Dit meisje kwam na twaalf jaar bij me terug. Ze kwam me bedanken voor die opdracht. Ze had een zware tijd achter de rug en de dingen die ze destijds had opgeschreven, hadden haar nu enorm geholpen. Dat zijn de momenten waarvoor ik in het onderwijs zit.’’
LEES OOK:
JORTgeschiedenis populair bij leerlingen met meer dan 40 miljoen views
