Collin Beijk
“Frustratie en spanning dat is wat ik voel nu, maar vooral onmacht”, vertelt uitbater Marvin. Hij ziet de bui al hangen. Zijn café kan straks waarschijnlijk weer om middernacht dicht. “De rekening wordt weer bij de horeca neergelegd.”
Zijn vrouw valt hem bij. “Je moet meteen schakelen. In Den Haag kunnen ze tig keer vergaderen, bij ons moet de knop meteen om. Dat houdt een keer op!”
Voor vrijdagavond had Clochard twee portiers ingehuurd voor op het terras en bij de ingang van het café. “Alleen die laatste lijkt niet nodig. Wie gaat dat betalen, want hij is wel ingepland?” Daarmee wil hij aangeven dat een vroegere sluiting veel meer is dan een paar deuren die eerder dicht gaan. “Dit raakt ook mij en alle andere cafés hun leveranciers weer.”
“Het huilen staat mij nader dan het lachen.”
Zijn collega Michel Engel van Café de Slijterij komt even langs. Hij baalt hardop. “We krijgen de deksel weer op ons neus. Het huilen staat mij nader dan het lachen.” Juist deze vrijdagavond zou hij beginnen met Testen voor Toegang. “We zijn een feestcafé, als er twee drankjes inzitten hou ik mijn gasten niet meer op hun stoel.”
“Zonder Testen voor Toegang kan ik alleen een beetje borrelen. Wil ik dat onze gasten echt een leuke avond hebben en wij een beetje omzet draaien, dan moet ik open als feestcafé”, legt Michel uit.
Hij heeft nog banners laten maken voor Testen voor Toegang. “Voor niets dus!” Michel is zenuwachtig voor wat de persconferentie gaat brengen. “Ik heb zo slecht geslapen, voor het eerst eigenlijk.”
“Ik heb dat personeel nodig om het terras open te houden.”
“Kan je het maken om ingepland personeel zo kort van tevoren af te zeggen? Nee, want we hebben ze later nog nodig”, zegt Marvin. Net als veel andere horecazaken kampen ze ook bij Clochard met een enorm personeelstekort, dus hij is zuinig op zijn mensen. “Ik betaal ze dus wel, want ik heb dat personeel nodig om het terras open te houden.”
Het echtpaar Van Wijk oogt moe, maar blijft er het beste van maken. “Ik ben soms echt bang dat Marvin het aan zijn hart krijgt van de stress, er zitten wel gezinnen achter die horecazaken die gewoon moeten eten”, zegt zijn vrouw.
“We waren en gaan weer dicht voor de maatschappij.”
Marvin moet veel zelf doen in zijn zaak. Hij controleert zelf de corona-app van zijn bezoekers bij terras. “We hebben een tekort aan personeel, maar goed dat is maar zo.” Hij slaapt de laatste dagen niet meer dan vier uur, zes uur is al veel.
“We waren en gaan weer dicht voor de maatschappij. Alleen elke keer was het voor de ziekenhuizen en die cijfers heb ik scherp in de gaten gehouden en die lopen nauwelijks op.” Hij vraagt zich hardop af of het nog wel goed gaat komen.
“Ik denk dat we te snel versoepeld hebben.”
Ook baalt hij enorm van de cafés en festivals waar ze het minder nauw met de coronaregels namen. “Keihard straffen en beboeten!” Het zit hem hoog dat juist in zijn eigen sector mensen de regels overtraden. Want dat de jongeren het ervan nemen, dat begrijpt hij wel. “Ik denk dat we te snel versoepeld hebben”, zegt Michel.
De uitbaters van de Korte Heuvel praten en balen samen over de komende maatregelen. Ze vrezen dat door het zomerreces het weken gaat duren. “Het is echt een domper, maar geef ons wel perspectief zodat we ons kunnen voorbereiden op een mogelijke volgende stap zodat we niet weer ineens alles moeten aanpassen”, besluit Michel.
