Omroep Brabant
Dit is het verhaal van Marlies Beeks, de moeder van Hester. Over wat zo’n nieuwsbericht doet, over het leven van haar dochter en over corona dat veel kapot heeft gemaakt.
”Ik wilde naar mijn dochter, maar dat mocht niet.”
Bijna vier weken na de verschrikkelijke zelfdoding van Hester zit Marlies Beeks in tranen op haar bank in Waalwijk. “Het gaat met ups en downs”, vertelt ze aan Omroep Brabant. “Ik wil mijn verhaal vertellen omdat haar dood voor veel sensatie heeft gezorgd, maar het doet geen recht aan het leven van mijn dochter. Haar leven is gereduceerd tot de handeling die ze heeft gedaan uit wanhoop. Maar ze had ook een mooi leven en een mooi verhaal.”
Het is vrijdag de dertiende als Marlies een telefoontje van de vriend van Hester krijgt. Hij heeft het verbrande lichaam in de tuin gevonden. “We zijn direct naar Tilburg gereden maar we kwamen de straat niet in. Ik wilde naar mijn dochter, maar dat mocht niet. We moesten maar naar huis gaan en we zouden op de hoogte gehouden worden.”
”Alles waar ze plezier en voldoening uit haalde viel weg.”
Niet veel later krijgt ze een telefoontje van haar neef uit Amsterdam. Hij heeft in de media gelezen en gezien wat er gebeurd is. “Dat is heel heftig. Wij weten als familie nog niks officieel en in de media staat het al”, blikt Marlies terug. Media zoals Omroep Brabant worden via een persalarm en via de woordvoerders van de politie op de hoogte gebracht van het nieuws. Als het gaat om zelfdoding zijn we als omroep heel terughoudend, maar in eerste instantie ging de politie uit van een misdrijf.
Als Marlies haar dochter wil omschrijven komt ze op drie woorden: open, ontwapenend en kwetsbaar. Een positieve vrouw die worstelde met de hoge eisen van de maatschappij. Het levensmotto van Hester was ‘I am who I am’. “Je mag in je leven zijn wie je bent”, verduidelijkt Marlies. “Maar in de huidige maatschappij willen ze alleen zien wát je bent en niet wíe je bent. Daar liep Hester vaak tegenaan.”
“Ze zat in een diep gat waar ze niet meer uit kon klimmen.”
Toch stond Hester positief in het leven. Samen ging ze met haar moeder naar Nepal om daar in 2012 een opgerichte school voor kansarme kinderen te openen. Ze hield zelf een speech tijdens de opening. “Elk kind is als een schatkist, waarin je zorgvuldig en met liefdevolle aandacht positieve kwaliteiten stimuleert en bewaart, waardoor kinderen kunnen stralen”, zei ze daar. Ook werkte ze als vrijwilliger met mensen met een beperking.
Het psychologische gevecht begon pas echt tijdens de coronapandemie. “Door corona ging dat vrijwilligerswerk niet meer door. Ze woonde toen alleen en alles waar ze plezier en voldoening uit haalde, viel weg.” Volgens Marlies ging het daarna steeds minder goed. Ze raakte in een psychose en werd daarna stiller en stiller. “Die stralende lach verdween steeds verder.”
Toen er een paar maanden geleden weer ruimte kwam in de coronamaatregelen was de stap terug moeilijk voor Hester, vanwege de medicijnen die ze kreeg voor haar psychose. Een paar dagen voor haar dood, op Moederdag, zag Marlies dat Hester het heel zwaar had.
In die laatste fase van haar leven was Hester aan het piekeren over alles: over Oekraïne, de gasprijzen, de stijgende prijzen, alle problemen in de wereld en ga zo maar door. “Ze zat in een diep gat waar ze niet meer uit kon klimmen”, aldus Marlies.
”Haar dood staat centraal, terwijl haar leven belangrijker is.”
Zelf heeft Marlies een jaar geleden in het ziekenhuis gelegen met corona en ze is nog altijd herstellende. “Ik heb het heel zwaar gehad maar geraakt worden door de psychische gevolgen van de maatregelen, gaat veel dieper. Hester raakte losgekoppeld van alle contacten die belangrijk voor haar waren en dan wordt het heel zwaar.”
De pijn zit nog diep bij Marlies. “Ik wil haar positieve levensmotto doorzetten. ‘I am who I am’ en ‘Treasure yourself you are the only one who can do that’ verder onder de aandacht brengen. Want de negatieve nieuwsberichten doen geen recht aan haar leven. Haar dood staat daar centraal, terwijl haar leven belangrijker is.”
