Wiflred van der VeldenEen regelmatige bezoeker van De Pont zou al met het werk van John Riddy (VK, 1959) bekend kunnen zijn. Misschien kent u de foto van het slapende hondje voor het Palazzo delle Poste? Of, een favoriet van mijzelf, Palermo (Giovanni) uit 2013 waarop een verlaten straat te zien is, doodlopend ook nog? De hele serie Palermo, inclusief het hondje en de verlaten straat, is nu in De Pont te zien samen met andere belangrijke series van Riddy, in zijn eerste grote overzichtstentoonstelling in Nederland.
Tekst Wilfred van der Velden
Alledaagse taferelen
De keuze van Riddy’s onderwerpen is breed. Zo toont hij onder andere oudheden, modernistische architectuur, landschappen en stedelijke ruimtes. Niet omdat deze nou direct bijzonder zouden zijn maar juist vanwege hun alledaagsheid. Elke foto staat op zichzelf, maar als serie vertellen ze een verhaal en alle series tezamen leggen de relatie tussen fotografie en de geschiedenis van de mens, architectuur en kunst. Zelf zegt de kunstenaar hierover: “Hoe alledaagser het onderwerp, des te groter de complexiteit als het wordt getransformeerd binnen het medium”.
Terwijl ik rondliep en alle beelden één voor één in me opnam, viel me bij de serie Peninsula de uitzichtloosheid op en het harde bestaan. Op het bordje bij de foto’s stond te lezen dat de reeks is gemaakt op het Kaapse schiereiland in Zuid-Afrika, en plekken toont waar mensen tijdens het apartheidsregime werden weggejaagd of zich er juist vestigden. Landschap en woningen tonen een harde en meedogenloze geschiedenis. De foto’s krijgen door deze informatie een sterke lading van pijn die hier decennia lang gevoeld moet zijn.
Schilderachtige beelden
Een andere serie die mij raakte, was Half-light, ontstaan in 2015-2017, waarin licht een belangrijke, transformerende werking heeft. New York (Black Star) bestaat uit meerdere foto’s die zijn genomen over een tijdspanne van 24 uur. De transformatie van nacht naar bewolkte, grauwe dag is verbluffend en toont dat fotografie schilderachtige kwaliteiten heeft waarmee het karakter van het onderwerp sterk kan worden beïnvloed.
Binnen deze serie zijn ook foto’s opgenomen van oude tunnels met bakstenen muren vol mos, vuil en duivenpoep. Toch, en ook hier speelt de schilderachtige toepassing van licht een belangrijke rol, wil ik deze muren aanraken. De structuur van het mos voelen ook al is het smerig.
De serie Skies, tenslotte, kwam op mij over als een vreemde eend in de bijt. Prachtige foto’s zijn het, zeker, maar de connectie met de overige series is mij ontgaan. Rode draad voor mij was de afwezigheid van mensen of hun schimmige aanwezigheid. Niet de mensen zijn in het werk van Riddy het onderwerp maar hun geschiedenis, wat zij hebben bereikt en hun invloed op hun omgeving. Vandaar dat Skies als atypisch overkwam. Of misschien is dat de bedoeling.
De tentoonstelling van John Riddy is nog te zien tot en met 1 september bij museum De Pont. Verdere informatie: depont.nl
