Omroep BrabantNelly van Huijgevoort (81) woont in het appartement dat direct tegen de buitenmuur zit waarop de schildering staat. Vanuit haar keuken kijkt ze erop uit. “Is dat mooi of niet mooi?” zegt ze lachend. Nelly zat eerste rang toen kunstenaar Collin van der Sluijs hem vorig jaar maakte.
“Heel gezellig was dat. Onvoorstelbaar, hoe hij met een enkel kwastje in één keer een blad of een bloem maakte.” De kunstenaar kreeg ter voorbereiding een rondleiding door het Textielmuseum. Zijn werk beeldt de ontwikkeling van de textielindustrie uit. Uit een groot laken steken distels, die vroeger werden gebruikt om textiel te ruwen.
“Van die architect moet alles wit blijven.”
De gemeente liet vorig jaar op allerlei plekken in de stad schilderingen maken op muren ‘die wel wat spanning en kleur konden gebruiken’. Eigenaar Wonen Breburg was ook akkoord, dus niets leek een prachtige schildering op seniorencomplex Kedentsche Hoek in de weg te staan.
Maar ze hadden buiten de architect gerekend. Nelly voelde al wel nattigheid. Ze had al eerder geprobeerd wat meer kleur te krijgen in het complex. Maar ze kreeg nul op het rekest: “Van die architect moet alles wit blijven, het mag niet gekleurd zijn.”
De architect is Wiel Arets. Een grote naam, zijn architectenbureau heeft vestigingen in Amsterdam, Maastricht, München en Zürich. Het seniorencomplex bouwde hij midden jaren negentig en toen heeft hij, zo ontdekte de gemeente later tot haar verrassing, speciale afspraken gemaakt. Want ook al is woningcorporatie WonenBreburg eigenaar, Arets bepaalt hoe het gebouw er uitziet. Het intellectueel eigendom van de architect weegt in dit geval juridisch zwaarder dus.
“Heel groot, maar sociaal heel klein.”
Dus toen Arets hoorde van de muurschildering, kon hij daar niet om lachen. Hij eiste van Breburg dat de schildering wordt verwijderd. “Arrogante man, hè. Heel groot, maar sociaal heel klein”, zegt Nelly erover.
De architect zelf wil niet reageren op de kwestie. “Geen commentaar,” zo luidt het antwoord.
Ook de kunstenaar wil niet reageren. “Het is een kwestie tussen de gemeente en de architect, persoonlijk vind ik het heel erg jammer voor de bewoners”, zegt Collin van der Sluijs.
“Arets is heel groot, daar kunnen wij niet tegen vechten”, zegt Nelly gelaten. Toch probeert ze het wel. Ze gaat hem een brief schrijven: “Dat hij niet zo arrogant moet doen. Hij heeft er toch geen last van? Hij ziet het niet eens!” En ze vraagt de verantwoordelijk wethouder om hulp.
“Het heeft een link met de Tilburgse textielindustrie.”
Nelly staat niet alleen. Meer buurtbewoners roeren zich. Jos Smeehuijzen woont in de wijk en ook hij geniet van de muurschildering: “Het vrolijkt de buurt op en heeft een link met de Tilburgse textielindustrie.”
Met een aantal buurtbewoners heeft Smeehuijzen de krachten gebundeld: “We gaan contact opnemen met het architectenbureau om ze te vertellen dat we het heel jammer vinden dat het weg moet. Hopelijk komen ze tot een andere conclusie.”
Ergens dit jaar wordt de muurschildering verwijderd. Tot die tijd geniet Nelly er nog elke dag van.
