Angela Weisz
In het hotel is geen keuken. Vera kan er niet zelf haar avondeten maken. “Dan ga ik naar vrienden. Als er iets over is, neem ik dat mee in een bakje zodat ik de volgende dag niet hoef te komen.” Er is geen wasmachine of droger: “Mijn was doe ik overal en nergens, bij iedereen om de beurt.”
Voor ze in deze situatie terecht kwam, woonde Vera samen met haar kind tijdelijk in bij haar tante. Dat ging goed, totdat de Belastingdienst toeslagen begon in te houden. Zij werden automatisch gezien als toeslagpartners en raakte allebei in de schulden. “Op een gegeven moment zei mijn tante: ik schrijf jou nu uit.” De band tussen de twee is nog steeds goed, Vera begrijpt de keuze die haar tante maakte. “Het was voor mij een moeilijke tijd, maar voor haar ook. Ze probeerde mij onderdak te bieden, maar werd ondertussen de dupe van de situatie.”
Geen kinderen op straat
Vera zegt dat ze niet in aanmerking kwam voor urgentie. De Volkskrant vroeg aan gemeenten of er voorrangregels gelden voor toewijzing van sociale huurwoningen. Dat is in Tilburg niet het geval. Via haar maatschappelijk werker kwam Vera in contact met Traverse. Het gezinshuis, een plek die ingericht is voor kinderen, was geen optie. “Dat zat vol en de wachtlijst is enorm. In plaats daarvan werd er tegen mij gezegd: ‘je gaat naar de crisisopvang.’”
Als je terechtkomt bij de opvang van Traverse, krijg je een bed voor de nacht. “Voor een bepaalde tijd moet je binnen zijn en de volgende dag ook weer buiten staan. Ze vertelden mij dat ik dan overdag rond moest zwerven om de tijd door te komen.” Er was alleen één ding: Vera heeft een kind van amper twee jaar oud. Dan moest haar kind maar verblijven bij andere familieleden, kreeg ze te horen. Mensen met kinderen op straat zetten mag namelijk niet.
Noodoplossing
Het is dat Vera er via via achter kwam dat Traverse voor ouders met kinderen óók opvang biedt in het Bastion Hotel. “Ik moest het horen van een andere moeder, die daar ook verbleef met haar kind. En die had het weer van een andere moeder. Ik kon online niets vinden over deze opvangplek.”
Een medewerker van Traverse licht toe waarom dit is: “In principe hebben we liever geen kinderen op onze opvanglocaties. Daar hebben we gezinshuizen voor. Deze zitten altijd vol en dan kunnen we dus uitwijken naar hotels of vakantiehuisjes. Het is niet een reguliere locatie die we standaard openstellen, maar echt uit nood. Vandaar dat je via via verhalen hoort van mensen met kinderen die daar terecht zijn gekomen.”
Bezwaard gevoel
Vera en haar kind kregen, na veel moeite en inspanningen, onderdak bij het Bastion Hotel. Maar ideaal, is het natuurlijk niet. “Het is geen kindvriendelijk hotel. Hier komen bijvoorbeeld mensen voor hun werk. Of voor een leuk weekendje uit.” Volgens Vera weten de gasten van het hotel niet dat sommige kamers opvangplekken zijn voor dakloze gezinnen. “Ze denken dat ik gewoon een hotelgast ben, maar ik woon hier met mijn kind. Ik voel me soms bezwaard om in het hotel te zijn.”
Traverse geeft aan dat zij in alle gevallen samenwerkt met mensen, zodat ze zo snel mogelijk perspectief hebben op een goed leven in een stabiele woonomgeving. Vera trekt dat in twijfel. “Er spelen verschillende instanties een rol in dit verhaal, maar er is een gebrek aan onderlinge communicatie. Als ik moet wachten op zo’n gezinswoning, zit ik misschien wel een jaar in het hotel.”
Om haar privacy te bewaren, doet Vera haar verhaal onder een schuilnaam. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
LEES OOK:
Marcel (22) werd dakloos in Tilburg: ‘Mijn zus zette me op straat’
