Omroep Brabant
Aan de zijkant van de stal staat een groepje van vijf meisjes rondom vier pony’s. Onder hen de 12-jarige Caylee van Gestel. Ze is hooggevoelig en kan moeilijk met haar emoties overweg. Maar als pony Star bij haar is, verandert alles: “Hij is nu vier jaar mijn rijpaard. Als er iets met me is, kan ik altijd naar hem toe en maakt hij me blij”, legt ze uit aan Omroep Brabant.
Haar moeder Chantal kijkt trots naar haar dochter: “Ze is enorm gegroeid. Een paar jaar geleden had ze nooit zo open kunnen vertellen wat deze ponyfarm voor haar betekent.”
“Ze heeft geen tijdsbesef. Maar hier is dat niet erg.”
Ondertussen spant Anouk van Uden (20) Rosie aan. “Dit is mijn eigen pony. Ze is mijn leven. Door haar kom ik meer buiten.” Liefdevol streelt ze Rosie over haar snuit en ze straalt van blijdschap. Ook Anouk komt van ver, weet haar moeder Miriam: “Ze heeft problemen met lezen en schrijven en ze heeft geen tijdsbesef. Maar dat is hier niet erg. Hier wordt ze voor vol aangezien.”
Als de pony’s zijn aangespannen, rijden Caylee en Anouk naar de manege. Antoine Verhoeven is de eigenaar van de ponyfarm. Hij kijkt er geroerd naar. “Die dieren zijn als een vriend en een therapeut voor ze. Ze moeten poetsen, knuffelen, gaan ermee rijden. En als je het goed doet, ontstaat er onvoorwaardelijke vriendschap.”
Als hij eraan denkt dat alles dat hij in dertien jaar heeft opgebouwd misschien verdwijnt, zucht Antoine diep: “Dit is mijn kindje. Hier heb ik met mijn familie zo hard aan gewerkt. Maar de ponyfarm is niet van mij, het is voor hen. Ik heb het voor hen gemaakt.”
Toch gloort er hoop. Woonvoorziening Amerhoeve wil de zorg overnemen. Directeur Joost Melis: “We vinden dit een heel mooi project. Zeker voor de jeugd die hier een tweede thuis heeft gevonden. We willen eraan bijdragen dat het geruisloos door kan lopen, zodat de jongeren zo weinig mogelijk van een overgang merken. We kunnen ervoor zorgen dat de ponyfarm voldoet aan de normen van de inspectie voor gezondheidszorg en daarmee kunnen we de zorg hier garanderen.”
“Deze kinderen willen zich ergens veilig voelen.”
De zorg is dus geregeld, probleem is de locatie. De ponyfarm moet weg aan de Vosheining. Antoine is koortsachtig op zoek naar een plek waar hij in ieder geval tijdelijk terecht kan: “Ik ben volop in gesprek met maneges hier in de buurt, met vier of vijf stallen. Zij gunnen de ponyfarm een doorstart.” Ook heeft hij de politiek benaderd: “De LST, de grootste oppositiepartij in Tilburg, gaat ons verhaal bespreken in de gemeenteraad.”
Antoine heeft zijn zinnen gezet op landgoed Sparrenhof. Hij hoopt dat de ponyfarm daar een nieuwe toekomst kan krijgen: “Vroeger kwamen de fraters daar acclimatiseren als ze terugkwamen van hun missie. Deze kinderen willen ook ergens zichzelf kunnen zijn, waar ze zich veilig voelen.”
