Margot van Geffen, Tilburgse hockeytrots

Margot van Geffen begon met hockey toen ze zes jaar was bij Forward in Tilburg. De drie jaar oudere zus van Margot hockeyde al en Margot ging elke zaterdag mee naar haar wedstrijd. Niet om te kijken maar om zelf ook te hockeyen naast het veld, zo is ze zelf uiteindelijk ook op hockey gegaan.

Tegenwoordig speelt ze bij HC Den Bosch. Hier traint ze vijf keer in de week, ook heeft ze trainingen met het Nederlandse team en twee krachttrainingen.

 

Wat ze leuk vindt aan hockey is dat het een teamsport is en dat je een doel hebt dat je samen wil behalen. Margot noemt zichzelf een trainingsbeest en zegt dat er niets is dat ze niet leuk vindt aan hockey. Voor een belangrijke wedstrijd heeft iedereen zo haar eigen ritueel, zelf gaat ze meestal lunchen met een groepje, op haar kamer gaat ze meestal een filmpje kijken of een boek lezen. Voor de wedstrijd wandelen en pasta eten, daarna wat muziek luisteren en in de bus ook muziek luisteren.

 

Margot vertelt dat ze fan is van tennisser Roger Federer, “hij is echt een baas” zegt ze. Aan het hockey vindt ze alles wel leuk maar fan van een hockeyer is ze niet, nooit geweest. Zelf had ze niet verwacht dat ze zo ver zou komen, natuurlijk wel gehoopt en gedroomd. Toen ze wat ouder was kreeg ze op een gegeven moment wel het idee dat het zou kunnen lukken, ze kwam bij Jong Oranje en dan besef je wel dat je er dichtbij bent. Max Caldas, trainer van het Nederlandse team, belde voor een trainingsstage waar 30 speelsters naartoe gingen. “Toen dacht ik: ‘dit is echt gaaf, ik ga er vol voor!’”

 

Toen ze eenmaal het eerste toernooi had gespeeld wilde ze er ook absoluut niet meer uit. Voor het Nederlandse team speelde ze al 154 interlands waarin ze negen keer scoorde. Maar in het begin was het wel erg wennen voor Margot. “Je kwam er als jonkie bij en het voelde heel onwerkelijk tussen alle grote namen”. Margot gaat door: “Ik zei dan tegen Maartje Paumen: ‘jullie…’, maar dan zei Maartje: ‘jullie? Jij hoort er ook bij!’” Met het Nederlandse team mocht Van Geffen in 2012 mee naar de Olympische Spelen in Londen. “Als je zo jong bent maak je dat niet echt bewust mee, je bent nog zo jong en je laat het op je afkomen. Het is natuurlijk super dat je daar meteen goud pakt!” Deze prijs is ook de mooiste prijs die ze in haar carrière heeft gewonnen tot nu toe. Nu is ze juist degene in de ploeg met wat meer ervaring en kan ze de jongere speelsters op weg helpen. Ze vindt het leuk om de speelsters mee te nemen in dat proces en te zien hoe zij daarop reageren.

 

Van wie ze zelf het meeste geleerd heeft is moeilijk te zeggen. Max Caldas heeft haar een keer op haar plek gezet en gezegd dat ze een stap moest maken omdat ze al vier jaar bij Oranje zit. Raoul Ehren heeft haar op het middenveld gezet, hierdoor kon ze ook werken aan haar aanvallende kwaliteiten. En Alyson Annan weet de fijne technieken als geen ander en daar heeft ze altijd wat aan.

De mooiste wedstrijd die ze tot nu toe heeft gespeeld is de wedstrijd tegen Argentinië in de kwartfinale van de Olympische Spelen in Rio. Margot vertelt: “We stonden met 3-1 voor maar hadden 3 gele kaarten, we waren dus in een dik ondertal en moesten ongelooflijk hard strijden om de voorsprong vast te houden. Het werd 3-2 en toen de speelsters terug het veld in mochten bleef het lastig, de Argentijnen kregen geloof in een resultaat maar uiteindelijk hebben we toch gewonnen, het was ook een payback omdat we in een andere wedstrijd hadden verloren terwijl we beter waren.”

In de finale van dat jaar verloren ze van Groot-Brittannië, dat noemt Van Geffen de grootste teleurstelling uit haar carrière. “Dat we niet in de reguliere speeltijd konden winnen was jammer want we waren beter en zij waren maar drie keer in de cirkel geweest. Uiteindelijk verloren we na shoot-outs, dat was echt zonde”, zegt ze. Door haar succes in de hockeysport is ze redelijk veel van huis weg, zelf vindt ze dat niet erg. Ze zegt: “Ik hou erg van reizen en als we ergens een toernooi hebben plak ik er gewoon een vakantie aan vast. Toen we een toernooi hadden in Nieuw-Zeeland ben ik daar 2½ week langer gebleven en rondgereisd, dat was erg leuk.” Naast het spelen van hockey gaat ze graag ergens lunchen of koffie drinken en afspreken met vriendinnen. Ook doet ze graag aan fotograferen, samen met Oranjekeepster Anne Veenendaal gaat ze weleens foto’s maken want Anne is er erg goed in.

 

Margot is nu 28 jaar en weet nog niet wanneer ze gaat stoppen bij HC Den Bosch. Haar contract loopt tot en met 2020, na de Spelen in Tokio van 2020 beslist ze wat ze gaat doen: “Als ik me goed voel ga ik door, terwijl ik vier jaar geleden zei dat ik na Tokio zou stoppen. Maar je weet het niet, je voelt het wel op dat moment.” Na haar carrière zou ze geen trainer of coach willen worden, ze ziet zichzelf meer in een managersrol. Of ze kampioen gaat worden dit jaar? “Ja, ik denk het wel, ik hoop het tenminste!” Als ultiem doel heeft ze ooit gesteld dat ze alles dubbel wil winnen, het volgende toernooi is het WK in Londen en ze zou het erg mooi vinden om die titel te pakken.

Omroep Tilburg