Omroep TilburgInterpolis is maandag precies 50 jaar oud. De verzekeraar is een van de grootste bedrijven in Tilburg, met ruim 1500 medewerkers. Het bedrijf maakte in de jaren negentig naam met het zogenoemde ‘nieuwe werken’. De medewerkers hoefden niet meer in te klokken, maar ze hadden ook geen eigen werkplek meer. “Ik ken collega’s die er daarom mee stopten”, herinnert Peter de Bont, 40 jaar in dienst, zich.
Door Tom van den Oetelaar / Omroep Brabant
“Welkom op mijn vlek”, zegt De Bont, als we achter hem aan lopen op de zevende etage van de Interpolis-toren. Het rode gebouw is een blikvanger aan de Spoorlaan, iedere Tilburger kent het wel.
“Wij hebben een vlek in plaats van een plek”, lacht De Bont. “Dit is mijn thuisbasis in het gebouw. “Hier heb ik mijn locker en een la in de kast. En hier zoek ik ergens een plek.”
Zo vlak voor de feestdagen is er plek zat. “Maar kom hier niet op een normale dinsdag”, waarschuwt De Bont. “Dan zit het hier echt vol.” Een enkele keer moet hij uitwijken, maar dat vindt hij geen punt. “Want ik kan overal aan de slag. En er zijn overal leuke collega’s.”
Carbonpapier
Sinds 1979 werkt Peter de Bont voor Interpolis, als bedrijfsjurist. Hij kent ook het vorige pand, aan de Conservatoriumlaan. “De afdelingen waren als lange pijpen. Met schotten werden ze afgebakend. Iedereen had zijn vaste bureau. En vooraan zat de leidinggevende. Die overzag in één blik wie er wel en niet was. Je liep dus altijd langs de leidinggevende de afdeling op. Zo ging dat in de tijd van carbonpapier en typemachines.”
In de jaren negentig kwam de grote overgang. Dat was ook de tijd waarin René Voets bij Interpolis kwam. Hij is nu lid van de directie. Ook hij heeft geen eigen werkplek. En dat vindt ie prima: “Daar waar het gebeurt, moet je zijn. We hebben hierdoor veel meer flexibiliteit. Natuurlijk was het in het begin wennen. Maar nu is iedereen er blij mee. Ons ziekteverzuim is een stuk lager dan gemiddeld.”
Prikklok
“We gingen uit van vertrouwen”, vult De Bont aan. ”De prikklok werd afgeschaft. En nu kon je komen en gaan wanneer je wilde.” De Bont vond het prachtig. Vandaag werkt hij in ‘de cockpit’. Een eigen plekje, tussen vier muren, om geconcentreerd te kunnen werken. “Ik kan de deur ook dichtdoen. Een glazen deur, dus iedereen kan me zien zitten. Maar de code is dan: liefst niet storen.”
Na veertig jaar vindt De Bont het welletjes, dus volgend jaar gaat hij met pensioen. Hij kijkt dan tevreden terug op zijn werkzame leven. “Ik heb mooie dingen bereikt. Ik herinner me een geval toen ik schadeclaims moest afhandelen. Door schuld van één van de werknemers werd door brand een bedrijf verwoest. Een gezond bedrijf. Als puntje bij paaltje kwam, hoefden we dat niet uit te keren. Maar dan zouden we vijftien werknemers op straat zetten. Daar hebben we een regeling getroffen. het ging niet zonder slag of stoot, maar dat bedrijf hebben we kunnen redden.”
