Angela Weisz
Wonen op een azc-terrein is misschien niet voor iedereen een voor de hand liggende keuze, maar voor Willy en Corry was het een bewuste beslissing. Jaren geleden trokken ze in de voormalige officierswoningen op het azc in Gilze. De huizen komen uit 1943 en dienden ooit als barakken voor Duitse militairen. De dames wonen hier antikraak, wat betekent dat ze de woningen tijdelijk mogen gebruiken zonder huurrechten, maar na zoveel jaar voelt dat steeds minder tijdelijk.
“De huizen zijn oud en worden niet onderhouden”, vertelt Corry. “Alles wat kapot gaat, repareren we zelf. We hebben het eigenhandig opgeknapt en ook de tuinen opnieuw aangelegd.” Maar dat stoort haar niet, integendeel zelfs. “Het huis voelt als van ons. Het is simpel, maar ik zou nergens anders willen wonen.”
“In de winter is het hier soms tien graden”
Zo ontbreekt bijvoorbeeld centrale verwarming, waardoor Willy en Corry elektrische kachels hebben aangeschaft om hun kamers te verwarmen. Ook dit nemen ze voor lief. “In de winter is het hier soms tien graden”, vertelt Corry. “Maar je raakt eraan gewend. Ik zou niet speciaal voor wat meer comfort willen verhuizen.”
Omdat ze op het terrein van het azc wonen, hebben de dames regelmatig contact met de asielzoekers die in het centrum verblijven. “We hebben altijd vriendelijk contact”, zegt Corry daarover. “Als we ze tegenkomen, helpen we waar we kunnen. Soms geven we een lift als ze boodschappen moeten doen in het dorp. Kleine gebaren maken een groot verschil.”
Vrijheid in de natuur
Voor Willy is azc Prinsenbosch al sinds haar jeugd een vertrouwde plek. “Ik woon hier nu veertien jaar, maar eigenlijk ben ik hier als kind opgegroeid”, vertelt ze. “Wij kwamen hier in 1960 wonen met ons gezin, ik was toen negen jaar. Mijn vader was militair en vroeger was deze plek een militair kamp.” Na een aantal omzwervingen is Willy er weer teruggekeerd. “Het voelde meteen goed. Mijn zussen wonen hier ook, dus we hebben veel onderling contact. Maar bovenal woon je hier vrij en daar geniet ik het meest van.”
“Je raakt in totale paniek”
Toch dreigt dit alles tot een einde te komen. Onlangs ontvingen Corry en Willy een brief van vastgoedbeheerder HOD: ze moeten eruit, het COA wil de huizen gebruiken als administratieve panden. De dames dreigen per 27 februari dakloos te worden en dat nieuws kwam hard aan. “Je raakt in totale paniek”, zegt Corry. “Ineens word je met een paar regels uit je huis gezet. Je slaapt ‘s nachts niet, je raakt helemaal in paniek. Waar moet je naartoe? We zijn al maanden aan het kijken naar alternatieven.” Willy vult aan: “We hebben folders uitgedeeld, advertenties geplaatst, maar tot nu toe niets kunnen vinden.”
Op papier zijn ze slechts tijdelijke ‘oppassers’ van de huizen, maar na bijna tien jaar voelt dat wrang. “Hoe tijdelijk is tijdelijk?”, vraagt Willy zich hardop af. “We hebben hier ons leven opgebouwd. Dit is ons thuis.” Pogingen om in gesprek te gaan met HOD of het COA hebben tot nu toe niets opgeleverd. Ook bij de gemeente klopten ze aan voor hulp, maar zonder resultaat. De dames zijn naarstig op zoek naar een oplossing. “Misschien is er iemand die iets soortgelijks heeft voor ons? We staan voor alles open.” Maar de tijd dringt. “We krijgen geen concrete hulp. Ik vind het heel vervelend voor ons dat het zo is. Dat we een gemeente hebben die niet achter ons wil staan.”
Reactie gemeente Gilze en Rijen
Een woordvoerder van de gemeente laat weten: “We hebben de beide bewoners inderdaad gesproken en aangegeven wat mogelijkheden zijn die we zien om nieuwe woonruimte te vinden. Verder dan dit aangeven, reiken de mogelijkheden van de gemeente niet, want de gemeente gaat in Nederland niet over het toewijzen van woonruimte. Wel kan voor iedereen bij een zoektocht naar een geschikte woning de woonstichting uitkomst bieden.”
