Pieter Soethout
Met enorm positieve gevoelens kijkt de Hilvarenbeekse Marlène terug op de afgelopen Paralympische Spelen. “Het was fantastisch. Ik ben er twee of drie weken geweest en ik heb van elk moment genoten. Het allermooiste is natuurlijk het Stade de France, wat helemaal vol zit. Het is gewoon bizar mooi om zoveel mensen te zien die gewoon kijken hoe jij een stukje rent of springt.”
“Samen met mijn coach was het doel om fit en gelukkig aan de start te staan.”
Er wordt wel eens gezegd dat je van al die support ook harder gaat rennen, maar dat weet Marlène zo net nog niet. “Rennen weet ik niet per se, maar ik denk dat ik er er wel beter van ben gaan springen. Bij het verspringen vroeg ik aan het publiek om mee te doen en ik heb toen de beste wedstrijd van mijn leven afgeleverd.”
Twee keer zilver en één keer brons is natuurlijk voor iedere atleet een geweldige prestatie. “Ik ben gewoon heel tevreden. De afgelopen drie jaar heb ik veel last gehad van blessures. Samen met mijn coach was het doel om fit en gelukkig aan de start te staan. Dat is eigenlijk gewoon heel goed gelukt en daarnaast heb ik nog eens goed gepresteerd.”
“Het is wel zwaar, maar dat vind ik meteen ook wel het mooie ervan.”
Het combineren van zowel hardlopen als verspringen was voor Marlène nog best lastig. “Mijn trainingsschema is een heel ingewikkeld puzzeltje voor mij en de coach. Je hebt de technische trainingen die je moet doen, maar ik moet ook op uithoudingsvermogen trainen. Normaal gesproken hoeven verspringers dat niet te doen, maar ik wel voor mijn tweehonderd meter. Het is wel aardig gelukt, want ik heb dit jaar al mijn persoonlijke records verbeterd.” Er wordt hard getraind en alles moet volgens schema, omdat de kans anders bestaat dat het bij een van de onderdelen mis gaat. “Het is wel zwaar, maar dat vind ik meteen ook wel het mooie ervan. Ik hou wel van de uitdaging.”
Wanneer haar gevraagd wordt of er nu dan een periode van rust aanbreekt, moet ze lachen. “Dat is wel de bedoeling, maar ik heb redelijk veel dingen te doen rondom het feit dat je een medaille wint. Zo werkt het nu eenmaal. Je hebt huldigingen en ik ben naar de koning geweest. Ik ben ook weer aan mijn studie begonnen dus het is niet echt rust. Wel heb ik even rust van het sporten en ik merk dat dat wel heel lekker is.”
“Ik moet er niet aan denken om afscheid te nemen.”
Opvallend was wel dat Marlène op alle drie de onderdelen een Nederlander voor zich moest dulden. Een van die twee is Fleur Jong en dat is voor de 29-jarige Hilvarenbeekse geen onbekende. “Fleur is een teamgenoot van mij en ik train al elf jaar met haar. We zijn goede vriendinnen en hebben zelfs samen een team opgericht in Amsterdam. Wij zijn gewoon heel erg close en hebben een bijzondere band. Als ik dan dus moet verliezen, doe dan maar van Fleur.”
Over vier jaar is Los Angeles het decor voor de volgende editie van de Paralympische Spelen en het is geen vraag of we Marlène daar terugzien. “Honderd procent, zeker. Ik vind dit leven veel te leuk en ik geniet enorm van mijn sportleven. Ik moet er nog niet aan denken om afscheid te nemen. Nu ben ik net een week vrij en eigenlijk heb ik alweer zin om te beginnen.”
LEES OOK:
Van Gansewinkel pakt twee keer zilver tijdens Paralympische Spelen in Parijs
