Thomas de Zeeuw
Het café staat vol bossen bloemen. Aan het plafond getuigt een slinger waarop het getal 100 staat nog van het jubileumfeest. Kroegbaas Nico Schalken baat hier sinds 1980 het familiecafé uit, samen met zijn lieve vrouw Connie (66).
Het is een ruime kroeg die ruikt naar de tapijtjes die er liggen. Bruine stoelen staan aan bruine tafels, met rode lopers eroverheen. Over de krakende plankenvloer loop je langs blikken bierreclames en foto’s.
Het is meer een huiskamer dan een café, zeggen de gasten hier vaak. Om half vier op donderdagmiddag zit de hele club buiten in terrasstoelen. Een groep van dertien oer-Tilburgers bespreekt hier wekelijks de wereldproblematiek. Flessen bier en ballonglaasjes rode wijn worden geheven op elkaars gezondheid en de gezelligheid.
Ouwe fabriek
‘‘Dit is een café voor gemoedelijke mensen’’, zegt Connie. Haar man vult aan: ‘‘Wel de oude fabriek, er zijn hier altijd oudere mensen gekomen.’’ Nico pakt het bruine dienblad met de hoge rand, serveert de flessen bier op het terras. Hij roept nog: ‘‘Het is hier nooit trammelan”, aldus Nico. ”We zijn enorm trots’’, vertelt Connie. ‘‘We hebben echt toegewerkt naar het jubileum. Het was ook zo’n eer dat de burgemeester kwam! Trotser kun je ons niet krijgen.’’
Er speelt een havenwals uit de stereo. Het wanden vormen een reis langs de familiehistorie van de Schalken. Er liggen kasboeken met een inmiddels fragiele binding, omlijst hangt er een vergunning uit 1975 en een prent met de tekst ‘Beter ààn dan òp de fles!’
Geschiedenis
In 1924 opende grootouders Klaas en Nolda Schalken een cafeetje in hun schamele boerderij. Na de eerste opbrengt, ongeveer dertig gulden, sprak Nolda tot haar man: ‘Mar Pa, wa moete we mee al da geld?’ Het café was een succes.
In 1948 nam zoon Jan de zaak over. Hij breidde het café uit met een zaaltje en een biljart. Helaas overleed hij jaren later veel te vroeg, waarna zijn vrouw Cor en de kinderen de zaak door moesten zetten. In 1980 kwam Nico aan het roer, de derde generatie die er nog steeds staat.
Op 20 september, onder gelig licht uit de kristallen kroon, ontving Schalken de Ereprent van de gemeente. De onderscheiding heeft een prominente plek aan de muur. Zijn gasten kunnen hem goed zien.
Op naar de 200
Wie denkt dat de oude bezoekers niet ver vooruit denken, onderschat hen grenzeloos. ‘‘Ze hebben het hier al over 200 jaar’’, lacht Connie. ‘‘Je weet het niet.’’ De borrelplank gaat rond. Leverworst, augurkjes en kaas liggen op een plateau met zilveren krullen.
‘‘We hebben een zoon die het wellicht overneemt als wij op zijn. Wie weet gaat het nog een hele tijd generatie op generatie door. Dat zou fantastisch mooi zijn”, vertelt Connie. Inderdaad. Dit had Klaas Schalken honderd jaar geleden niet durven dromen.
LEES OOK:
Honderdjarig bestaan Bakkerij Eigenzinnig is een opsteker in lastigere tijden
