Omroep Brabant
Met drie schilderijen onder zijn arm loopt hij op maandagmiddag door de stad. Freds versies van Monets Waterlelies, De Schreeuw van Munch en een eigen werk. De Waterlelies belanden al snel op een met graffiti besmeurd elektriciteitskastje. Hij zet het schilderij neer en voelt nog even aan het oppervlak: “Het is ook kunst om te voelen”, vertelt hij aan Omroep Brabant.
“Soms is het een wedstrijd het schilderij als eerste te vinden.”
Dan pakt Fred zijn telefoon. “Ik maak er altijd een filmpje van, zodat mensen weten dat-ie er staat”, legt hij uit. Hij filmt het schilderij en draait een rondje, zodat de hele straat in beeld is. Dat filmpje komt op Freds facebookpagina. “Soms maken mensen er een wedstrijd van. Springen ze op de fiets om het schilderij zo snel mogelijk te vinden”, lacht hij.
Fred werkt als kunstdocent op basisschool De Elzen, in het centrum van Tilburg. Op zijn route naar huis zet hij de schilderijen neer. “De dag erna loop ik hetzelfde rondje en dan zijn ze meestal meegenomen.” Voor mensen die twijfelen of meenemen wel mag, heeft hij een boodschap achterop het doek geschreven: “Gratis straatkunst! Voor de liefhebber! Geniet…. Groet, meneer Fred.”
Het werk van Monet maakte hij als inspiratie voor leerlingen van basisschool Koningshaven. De kinderen in groep 3 en 4 moesten waterlelies maken van klei. Maar doordat Fred zo veel voorbeelden maakte, kwam zijn huis vol te staan: “En mijn huis moet geen museum zijn. Dus kies ik werken uit die interessant genoeg zijn om aan kinderen of volwassenen weg te geven.”
“Alles wat ik weg doe, kan ik toch nog een keer maken?”
Op een muurtje verderop belandt een eigen werk. Een stilleven van een strand. “Hier was ik met mijn vrouw Fleur en mijn dochters Isis en Lotus. Omdat ik snel verbrand, ben ik in de duinen gaan zitten om te schilderen en te mijmeren over het leven.” Hij is niet bang dat hij spijt krijgt: “Nee joh. Alles dat ik wegdoe, kan ik toch nog een keer maken? En als ik leuke reacties krijg, is het toch goed?”
Tien jaar geleden begon Fred met het weggeven van schilderijen, in de Reeshof, waar hij toen werkte. De laatste jaren woont hij in het centrum en zet hij ze daar neer. Honderden werken gaf hij gratis weg. Is hij als kunstenaar dan niet goed genoeg? “Dat moeten anderen zeggen”, lacht hij. Maar hij verkoopt ook, wil hij maar even aangeven: “En zolang andere mensen maar zeggen dat ik goed ben, neem ik maar aan dat dat zo is. Ik denk dat ik wel iets kan.”
De Schreeuw van Edvard Munch belandt aan een spijker op de stroomkast op de hoek van de XL-supermarkt in het centrum. “Ik hoop dat-ie ergens in de woonkamer of slaapkamer terecht komt”, zegt Fred. “Als mensen er blij mee zijn, ben ik ook blij.”
Als we teruglopen, zien we dat De Waterlelies al weg zijn.
