Thomas de Zeeuw
Al vier jaar leeft Marlou met ups en downs door de gevolgen van corona. Ze kreeg het in totaal vijf keer. In april 2021 is ze uitgevallen op haar werk. Door inzet van herstelzorg (ergotherapie, fysiotherapie) is ze begin 2023 weer zoverre herstelt dat ze haar werk op heeft kunnen pakken. “Je hebt het gevoel dat je weer leeft, er bij hoort”. Tot begin juli dit jaar, een terugval. Haar 32-urige werkweek bij gehandicaptenzorg Amarant is momenteel ondoenlijk.
Het leven van de eens zo bezige Tilburgse jonge vrouw is drastisch veranderd. ‘‘Dat is wel moeilijk’’, zegt Marlou. ‘‘Het advies van de ergotherapeut voor nu is: op een vaste tijd naar bed en er weer uit. Op een vaste tijd eten ’s avonds. Minimaal twee keer per dag rusten in het donker. Na alles wat je doet, zoals stofzuigen, kleine rustmomenten nemen.’’
Lijst aan klachten
Zelfs na een tijdje puzzelen is Marlou genoodzaakt rust te nemen. Op tafel ligt een onvoltooide puzzel van duizend stukjes, al maanden. Op aanraden van haar ergotherapeut probeert ze zich aan het tijdelijke leefschema te houden, in de hoop dat de klachten minder worden. Marlou pakt het lijstje met klachten erbij dat ze voor de internist heeft gemaakt en somt op:
‘‘Moe. Onregelmatige hartslag die snel te hoog wordt. Slecht tegen prikkels kunnen. Slappe benen waar weinig kracht meer in zit. Onrust vanbinnen. Licht in mijn hoofd, alsof ik in een lift sta die te snel zakt. Wanneer ik te veel gedaan heb krijg ik keelpijn. Na inspanning voelt het alsof ik verhoging heb. Ik heb bijna altijd aften in m’n mond. Niet op woorden kunnen komen, slechte concentratie. Drukkend gevoel onder de ogen en op het hoofd. Ik kan slecht tegen de warmte. Tintelingen in mijn vingers bij warm weer. Mijn conditie is door alles slecht geworden. Dat waren zo’n beetje de voornaamste klachten.’’
Marlou woont in een fraai ingericht appartement in de Vogeltjesbuurt, de wijk Groenewoud. Vandaag staat er niets op de planning, behalve ’s middags naar de supermarkt voor het eten. ‘‘Mensen die mij in de supermarkt zien lopen, weten niet dat ik daarna moet rusten. Van de buitenkant zie je ook niets aan mij, maar na zo’n bezoek heb ik wel een paar uur last.’’
“Daar zit je dan, 36 jaar en je kunt niet werken”
Je kunt je voorstellen dat zoiets somber stemt. ‘‘Twee weken terug had ik een slechte week’’, vertelt Marlou. ‘‘Toen dacht ik: daar zit je dan, 36 jaar, je hebt werk maar kunt niet werken. Ik had het gevoel geen doel te hebben in mijn leven. Ik hou van kilometers lange wandelingen in de natuur, die zijn een stuk korter geworden. Fietsen vond ik altijd leuk, zwemmen, ergens een terrasje doen, dat is allemaal stukken minder. Een dagje weg kost veel energie, daar moet ik gemiddeld twee dagen van bijkomen om weer wat vooruit te kunnen.’’
Ze heeft veel steun aan haar vriend, familie, vriendinnen en collega’s. Door hen vergeet ze af en toe dat het leven een paar jaar geleden nog onbekommerd was. Dat ze vaak tegen middernacht pas naar bed ging, omdat ze een echt avondmens was. De avonden waren de eerste momenten waarop ze zat. De dagen stonden bol van werk, huishouden, afspreken met vrienden, dagjes weg en talloze dingetjes tussendoor. Marlou: ‘‘Gelukkig kan ik nog naar buiten en kleine dingetjes doen. Daar ben ik heel blij mee. Als je weleens andere long covidpatiënten ziet, dan denk ik altijd: er zijn mensen die het veel erger hebben.’’
Marlou hoopt dat binnenkort een betere periode aanbreekt, waarin ze hopelijk weer met plezier aan de slag kan bij Amarant.
LEES OOK:
Linda (58) worstelt met long covid en niks lijkt te helpen
