Kees-Luc Simons
de tijd telt eenzame stilte,
lege stoelen in vergeeld velours,
vegen voeten aan snaren zonlicht,
gegane schaduw kleedt de vloer,
mijn vrienden lieten mij alleen,
in verdichte stilte gekooid,
ze schreven beloftes voor morgen,
het beloofde morgen kwam nooit,
ik moest in lege zeeën zwemmen,
schoolslag varen door de taal,
uit stof van zwijgen schrijven,
uit druppels dauw een nieuw verhaal,
ik sprokkelde stukjes proza,
in woorden blauw en grazig groen,
om mijn vrienden te vergeten,
en me van hun schaduw te ontdoen.
Ad Nouwens – Schrijversatelier
