Kees-Luc SimonsDe tijd telt eenzame stilte
Lege stoelen in vergeeld velours
Vegen voeten aan snaren zonlicht
Gegane schaduw kleedt de vloer
Mijn vrienden lieten mij alleen
In verdichte stilte gekooid
Ze schreven beloftes voor morgen
Het beloofde morgen kwam nooit
Ik moest in lege zeeën zwemmen
Schoolslag varen door de taal
Uit stof van schrijven zwijgen
Uit druppels dauw een nieuw verhaal
Ik sprokkelde stukjes proza
In woorden blauw en grazig groen
Om mijn vrienden te vergeten
En me van hun schaduw te ontdoen.
Ad Nouwens – Schrijversatelier
