Pieter Soethout
Met een glimlach van oor tot oor zit Toine Bastings, sousafonist bij jazzband Lamarotte, aan de keukentafel in zijn huis in de Reeshof. Op een kastje tegen de muur staat hij dan: de Tilburgse Ereprent, die hij en zijn collega-muzikanten onlangs mochten ontvangen van burgemeester Weterings. De band kreeg de prent naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan, dat groots werd gevierd met vrienden, familie en zelfs een bandlid van het eerste uur.
Een eigen jazzband
Maar eerst even terug naar het begin, want een band die al sinds 1974 bestaat, is niet zomaar iets. Zelf was Toine er toen nog niet bij, maar inmiddels is hij al wel 21 jaar lid van Lamarotte. “De band is eigenlijk ontstaan uit een jazzclub uit Udenhout, genaamd de Jazzy Witches”, vertelt hij. “Daar waren wat andere muzikanten uit Tilburg te gast en die dachten op een gegeven moment: kunnen we dat zelf niet doen?” Toen begon de zoektocht naar muzikanten om een eigen jazzband op te richten.
Zo gezegd, zo gedaan, want slechts een paar maanden later stond de eerste repetitie van Lamarotte al gepland. Maar die naam was bij die eerste bijeenkomst nog niet verzonnen. “Dat was toen wel even moeilijk en toen zeiden ze: ‘laat die naam maar zitten, laat maar rotten, op z’n Tilburgs. Dat doen we later wel. Maar dat vonden ze toen wel leuk klinken en daaruit is de naam Lamarotte ontstaan.”
Interactie met het publiek
Jazzmuziek, maar dan niet al te serieus. Zo staat de manier van spelen van Lamarotte beschreven op haar eigen website. Maar hoe doe je dat nu eigenlijk, niet serieus jazzmuziek maken? “Wij maken muziek voor de mensen. Dat is een combinatie van een verantwoord stuk muziek met een stukje entertainment. We zoeken altijd een beetje interactie met het publiek. Je betrekt mensen bij het verhaal en speelt vervolgens dan het nummer. Op het podium gebeurt ook van alles: soms loopt er ineens iemand de zaal in of staan de trompetten ineens helemaal achterin de ruimte. Er gebeurt continu wat en ik denk dat dat leuk is voor de mensen om niet alleen te luisteren, maar ook mee te doen. Je hoeft niet stil te zitten.”
Dat de manier van muziek maken van Lamarotte aanslaat, blijkt vooral uit de enorme populariteit in vooral het buitenland. “Nederland is in vergelijking met andere landen helemaal niet zo’n fijn publiek voor deze stijl van muziek.” Voor de echte waardering moet je volgens Toine dan ook echt buiten onze landsgrenzen zijn. “Daar waarderen ze de muziek nog echt enorm. In Duitsland krijg je na een solo nog een daverend applaus en in Ierland gaan de mensen, waaronder ook jongeren tussen de achttien en vijfentwintig, nog helemaal los op onze muziek”, vertelt Toine, terwijl hij door een album met tientallen foto’s met Ierse fans scrolt.
Ontelbaar veel verhalen
Inmiddels zijn bijna alle – op één na – originele leden van de band overleden, maar dat wil niet zeggen dat het enthousiasme voor Lamarotte bij de nieuwe generatie ook maar een klein beetje minder is geworden. “We zijn nog zo’n acht tot tien keer per jaar in het buitenland om daar op te treden. Vaak in dezelfde weekenden op dezelfde plekken, want we mogen vaak terugkomen bij verschillende cafés en op festivals.” Een van die plekken is Dresden in Duitsland, waar Toine zijn vrouw leerde kennen. “Dan rijden we daar vaak donderdagavond naartoe, treden we vrijdagavond en zaterdag een paar keer op en gaan we zondag na het frühshoppen weer terug.”
Urenlang kan de sousafonist vertellen over alles wat hij, maar ook zijn voorgangers, meemaakten tijdens optredens in het buitenland. Een van de meest bijzondere verhalen vond nog plaats voor de val van de Berlijnse muur. “Daar kwam normaal natuurlijk niemand doorheen, maar de band wel. Bij de grens stond dan de ‘volkspolizei’ die de hele auto binnenstebuiten keerden. Iedereen eruit, alle koffers open en zelfs de onderkant van de auto werd gecontroleerd. Maar daarna mochten ze wel doorrijden – zonder te stoppen weliswaar – om op te gaan treden in Oost-Duitsland. Dat was toen best wel spannend.”
Een geweldig jubileum
Al die herinneringen, krantenknipsels, foto’s, tekeningen en anekdotes zijn verzameld in een prachtig boek dat ter ere van het vijftigjarig bestaan werd ontwikkeld. Ook maakten de bandleden een podcast waarin allerlei verhalen worden verteld. “We hebben een boek, een podcast, een feestje en zelfs een Tilburgse Ereprent en dat is gewoon fantastisch.” De Lamarotte jazzband speelde op het ijs en vierde daarna feest met alle gasten uit zowel binnen- als buitenland. “Op naar de volgende vijftig jaar”, grapt Toine na het gesprek, ook al zal hij stiekem echt wel hopen dat de band het tot die tijd volhoudt.
