Edita Saakian
Sanne leerde haar partner kennen op negentienjarige leeftijd. Een veel oudere politieagent. “Je hoopt als ouder dat je kind gelukkig is”, vertelt Wim. “Maar we zagen haar veranderen. Van een levendige jonge vrouw naar iemand die zichzelf niet meer was.” De signalen waren er, maar zoals bij zoveel ouders, vielen ze pas achteraf op hun tragische plek.
Toen Sanne eindelijk de moed had om weg te gaan, was het al te laat. “Ze belde me, pap, kom me halen. Toen wist ik: dit is foute boel.” Twee dagen later ging ze toch terug, met de belofte dat alles beter zou worden. Maar diezelfde nacht werd ze misbruikt. Haar ouders regelden snel een appartement. “We dachten dat ze veilig was. Maar veiligheid is een illusie in zo’n situatie.” Wim vond haar vijftien maanden geleden in haar woning. Een beeld dat hij nooit meer van zijn netvlies krijgt.
Van rouw naar actie
De eerste weken na haar dood waren een waas. “Ik weet er weinig meer van”, zegt Wim. “Ik sliep op de grond, was volledig verdoofd.” Maar langzaamaan ontstond de behoefte om iets te doen. “We konden in een hoekje gaan zitten of onze woede en pijn omzetten in actie.”
Tijdens een reis naar Spanje zagen Wim en zijn vrouw een bus met het woord ‘femicide’ erop. “Ik wist op dat moment nog niet eens wat het betekende”, bekent Wim. “Maar toen ik me erin verdiepte, dacht ik: dit moet iedereen weten.” Zo ontstond het idee van de vrachtwagen: een rijdende expositie over femicide, met portretten van slachtoffers en een korte film die de realiteit van partnergeweld toont.
Een confronterende boodschap
De vrachtwagen heeft inmiddels door heel Nederland gereisd en duizenden mensen bereikt. “In Groningen hadden we wel 500 mensen in de truck”, vertelt Wim. “De gesprekken die we daar hadden, waren hartverscheurend. Vrouwen die zich in de verhalen herkenden, moeders die bang waren voor hun dochters.”
Wim en zijn vrouw hebben inmiddels vijf vrouwen direct geholpen. “Dat geeft ons kracht. Als we zelfs maar één vrouw kunnen redden, is onze missie geslaagd.”
De rode vlaggen herkennen
“Femicide is niet iets wat ver van je bed gebeurt”, waarschuwt Wim. “Bijna iedereen kent wel iemand die in een destructieve relatie zit, maar herkent de signalen niet.” Controle, jaloezie, isolatie: het zijn de eerste rode vlaggen. “Als je vriendin op een avondje uit constant wordt gebeld door haar vriend, moet je alert zijn. Als iemand altijd met argusogen in de gaten wordt gehouden, klopt er iets niet.”
Hij heeft een boodschap aan ouders en naasten van slachtoffers. “Iedereen verwerkt op zijn eigen manier. Niet iedereen kan of wil de strijd aangaan zoals wij dat doen. En dat is oké. Maar wat we wél kunnen doen, is praten. Alert zijn. En vrouwen laten weten dat er een uitweg is.”
Vrijdag 21 maart staat de vrachtwagen met de film ‘het ligt aan mij’ bij station Tilburg. Deze week werd de campagne ‘licht op femicide’ gelanceerd in Tilburg. Aan de voor- en achterkant van het station staan 13 slachtoffers van femicide tentoon, hun verhalen verteld door nabestaanden. Zo ook het verhaal van Sanne.
Een strijd die doorgaat
Femicide is een groeiend probleem in Nederland. “De politie snapt vaak niet wat ze ermee aan moeten”, zegt Wim. Daarom geeft hij nu lezingen aan agenten om hen te helpen de signalen te herkennen. “We moeten dit probleem bij de wortel aanpakken. Niet pas in actie komen als het te laat is.”
De pijn blijft, zegt Wim. “Of het nu een jaar is of tien, het gemis is hetzelfde. Maar zolang we iets kunnen betekenen, zolang we zelfs maar één vrouw kunnen redden, rijden wij door.”
LEES EN BEKIJK OOK:
Tilburgse Jolanda werd in 2002 vermoord, nu krijgen zij en andere vrouwen een gezicht
